تعریف کارفرما در قانون کار چیست؟
از آن‌جایی که رابطه‌ی کار بین کارگر و کارفرماست، قانون کار پس از تعریف کارگر در ماده‌ی ۲ فورا کارفرما را در ماده‌ی ۳ تعریف می‌کند:
کارفرما شخصی است حقیقی یا حقوقی که کارگر به درخواست و به حساب او در مقابل دریافت حق‌السعی کار می‌کند …
کارفرما دقیقاً در نقطه‌ی مقابل کارگر قرار می‌گیرد و وقتی کارگر را پیدا کنیم خودبه‌خود کارفرما هم مشخص می‌شود، اما نکته‌ای که باید توجه کنیم شخصیت کارفرما است که می‌تواند حقیقی یا حقوقی باشد.
البته در بسیاری از شرکت‌ها و کارخانجات، افراد مستقیماً تحت نظارت (یا به درخواست) کارفرمای اصلی کار نمی‌کنند بلکه تحت مدیریت رئیسان و سرپرستان هستند، اما این موضوع باعث نمی‌شود که آن‌ها را کارگر حساب نکنیم چون در ادامه‌ی ماده‌ی ۳ تکلیف این موضوع روشن شده است.
مدیران و مسئولان و به طور عموم کلیه کسانی که عهده‌دار اداره کارگاه هستند نماینده کارفرما محسوب می‌شوند و کارفرما مسئول کلیه تعهداتی است که نمایندگان مذکور‌در قبال کارگر به عهده می‌گیرند. در صورتی که نماینده کارفرما خارج از اختیارات خود تعهدی بنماید و کارفرما آن را نپذیرد در مقابل کارفرما ضامن است.
همان‌طور که می‌بینید مدیران و سرپرستان هم در حکم همان کارفرمای اصلی هستند و وقتی کارگران تحت نظارت آن‌ها باشند، انگار تحت نظارت کارفرما هستند.
اگر مدیر تعهدی به کارگر بدهد، مثلا پاداش یا مرخصی استحقاقی در نظر بگیرد، کارفرمای اصلی نمی‌تواند آن را قبول نکند و مکلف است به تعهد داده شده عمل کند، اما اگر مدیر خارج از حیطه‌ی اختیاراتش قولی داده باشد چطور؟ مثلا فرض کنید که مدیر اجازه داشته است که حداکثر تا چهار میلیون تومان پاداش در نظر بگیرد اما به کارگری قول هفت میلیون پاداش داده است، در این حالت کارفرما موظف است همان هفت میلیون تومان را به کارگر پرداخت کند اما مدیر در برابر آن سه میلیون تومان اضافی در برابر کارفرما ضامن است و کارفرما می‌تواند مبلغ اضافی را از وی طلب کند.
ارسال نظر