لازم است با رعایت تمهیداتی در طراحی و ساخت بنا، با در نظر گرفتن همجواری ها،شرایط اقلیمی،محلی و اقتصادی،مقدار انرژی مصرفی در بهره برداری از ساختمان و تاسیسات گرمایشی و سرمایشی تا حد امکان پایین نگه داشته شود.تعویض هوا و تهویه مطبوع در حد مجاز، در انطباق با مبحث 19 مقررات ملی ساختمان در نظر گرفته شود.در ساختمان هایی که مقررات کلی این مبحث معین می کند،رعایت معیارهای ساختمان های سبز و پایدار به قرار زیر الزامی است:

الف) گوناگونی و تنوع: از اساسی ترین اهداف توسعه پایدار است. با طراحی کاربری های متفاوت همجوار در محلات شهری،درصد زیادی از هزینه ها و آلودگی هوا کاهش می یابد.

ب) اقلیم و آب و هوا: آگاهی به چگونگی انطباق ساختمان با اقلیم خاص منطقه از مباحث مهم معماری می باشد.طراحی اقلیمی،روشی برای کاهش همه جانبه هزینه انرژی ساختمان و عوامل اقلیمی موثر بر بنا شامل تابش آفتاب،دما،رطوبت، باد و بارندگی می باشد.در این رابطه توجه به راهکارهای معماری گذشته هر منطقه بسیار کارساز است.

پ) پوشش ساختمان ها: استفاده از پوشش های گیاهی بیشتر در سقف،نماها و کف فضاها به حفظ انرژی در ساختمان کمک می کند.

ت) بکارگیری ظرفیت حرارتی جرم مصالح ساختمانی: ظرفیت بالاتر حرارتی جرم دیوارها و سقف ها باعث بالارفتن زمان انتقال حرارت بین فضای داخلی و خارجی می شود. استفاده از پوشش های دوجداره می تواند باعث مصرف بیشترین حرارت به دست آمده از خورشید در روز و مصرف آن در شب شود.

ث) رنگ: استفاده از رنگ های روشن برای اقلیم های گرم و رنگ های تیره و جذب کننده برای اقلیم های سرد ترجیح داده می شود.

ج) پنجره و در : نوع، جنس و ابعاد و مکانیابی پنجره تاثیر بسزایی در حرارت اکتسابی از آفتاب دارد. انتخاب نوع شیشه و پروفیل پنجره مناسب در دراز مدت باعث کاهش هزینه های انرژی مصرفی ساختمان می گردد.

چ) سایه اندازی: از برآمدگی ها و پیش آمدگی های بام ساختمان، سایبان ها،ساباط ها و پرده ها برای جلوگیری از دریافت حرارت غیر ضروری آفتاب میتوان استفاده کرد.

ح) لزوم توجه به احیای هویت فرهنگی و استفاده از نیروی کار و روش های ساخت محلی.

خ) طراحی با کمترین نسبت سطح بیرونی به حجم بنا: بالا بودن این نسبت نشان دهنده راندمان خوب انرژی است. یعنی هندسه ساختمان به گونه ای باشد که سطوح خارجی حداقل مقدار ممکنه باشد و حجم فضای داخلی ساختمان حداکثر مقدار ممکنه باشد.

د) بالا بودن نسبت سطح به محیط بنا: عبارت است از بالا بودن حاصل تقسیم مساحت یک طبقه بر محیط آن طبقه. هر چه این مقدار بزرگتر باشد راندمان انرژی ساختمان بیشتر است.

ذ) طراحی مناسب فضاهای داخل بنا برای بهره گیری بیشتر از عوامل طبیعی،حرارت آفتاب،و نور طبیعی.

ر) استفاده از مصالح ساختمانی با دوام، طبیعی، بوم آورد و غیر رسمی و مناسب و قابل بازیافت.

ز) توجه همزمان به همه اصول فوق الذکر